KUZEYEGEHABER-Edward Mordrake; dizilere, filmlere, şarkılara ve kitaplara bile ilham kaynağı oldu. Bunlardan en bilindik örneklerden biri de hepimizin gözünde hemen canlanacak olan, Harry Potter’daki “Quirinus Quirrell” karakteri.
Gerçekten de kafanın arkasında başka bir yüzle doğmak diye bir şey mümkün olabilir mi? Yüzyıllardır soru işareti olan Edward Mordrake’in hikâyesinin aslı astarı ne?
Şeytani yüz, Mordrake’e fısıldayıp isteğini yaptırana kadar susmuyordu…
Charles Lotin Hildreth bir şair ve bilim kurgu yazarıydı. Gerçeğe dayalı öykülerin aksine, hikâyeleri fantastikti ve Mordrake de bu kitapta yer alıyordu. Bir kitabında, Edward Mordrake’in, gözlerden ırak yaşayan 23 yaşında bir müzisyen olduğu ve o ağlarken arkadaki kafasının güldüğü yazıyordu. Şeytani yüz, ona bir şeyler fısıldayıp istediğini yaptırana dek susmuyordu.
Edward’ın artık psikolojisi bozulmuştu. Kafasının arkasındaki kadın yüzü, yemek yemiyordu veya su içmiyordu ama sürekli “cehennemin dilini” konuşarak onu rahatsız ediyordu.
Mordrake en sonunda, sonucu ölüm bile olsa bu surattan kurtulmak isteyip doktorlara yardım çağrısında bulunmuştu. İstediğini alamayınca intihar etmişti ve mektubunda “şeytani yüzün” gömülmeden önce yok edilmesi gerektiğini yazmıştı.
Tıpçılar bile sorgusuz sualsiz inanıyordu…
Hikâyenin ürkütücülüğü, insanların ilgisini çekmişti ve sürekli üstüne bir şeyler eklenmişti. Halk, Mordrake hakkında daha fazla ayrıntı için ölüp bitiyordu ve tıpçılar bile hikâyeye şüphe etmeden yaklaşıyordu.
Ancak, yaşadığı düşünülen dönemin tarihine bakıldığında, yardım çağrısında bulunduğu doktorların izine rastlanılmadı. Yani böyle bir durumun bilimsel olarak gerçekleşmesi imkânsız gibi görünüyordu.
Hikâyenin güvenilirliğine dair çatlaklar vardı…
Üstelik iblis yüz, bir kadındı. Bu da yapışık ikiz olma ihtimalini ortadan kaldırıyordu. Çünkü yapışık ikizler, tek yumurtadan geldikleri için aynı cinsiyete sahip olmalılardı.
Ayrıca hikâyede, Edward’ın soylu biri olduğu yazıyordu. Ancak araştırıldığında, ne bir mezar taşı ne de bir ceset bulundu. Kısacası vakanın bir kurgu olduğuna yönelik deliller iyice artıyordu.
Karşımıza çıkan görsellerin bazılarının kaynağı hâlâ bilinmiyor…
Tahmin edilebileceği gibi, 19. yüzyılın sonlarında birçok gazete, bugünküne benzer yayın standartlarına sahip değildi. Bir bilgi kaynağı olsa dahi, kısa ve kurgu öyküler de yer alıyordu. Böylece insanlar, gazetelerde okudukları her şeye inanıyordu.
Ortalıkta dolaşan resimler ve fotoğrafların bazıları, hikâyeden esinlenilmiş sanat eserleri olsa da, birkaçının akıbeti hâlâ tam olarak çözülmedi. Yukarıdaki en bilinen fotoğrafın, bir balmumu ile temsilen yapıldığı söyleniyor…
