2001 senesinden beri Aliağa’da yaşıyor ve bu yıl 20. seneidevriye’yi idrak etmiş bulunuyorum. Petkim Yarımca Kompleksi Tüpraş’a satılınca benimle birlikte yüzlerce Petkim çalışanı Aliağa’ya tayin edildi, bunu da bilmeyenler için hatırlatma mahiyetinde belirtmek isterim.
Geçtiğimiz yıllarda 4 büyük yangın atlattı Aliağa. Biri Petkim Yarımadasının kuzeye bakan bölümünde, biri Yalı Mahallesinde başlayıp Kültür Mahallesinde evlerin bahçelerine kadar inen yangın, bir diğeri ise 5 Temmuz 2013’te Çayağzı bölgesinde başlayıp rüzgarında etkisiyle ancak ertesi sabah 07:30’da söndürülebilen yangın en nihayet Kültür Mahallesindeki Çamlığın büyük bir bölümünün yanmasına neden olan yangın.
Bunlar sadece Aliağa için büyük tehlike yaratan yangınlar, elbette ilçemizde meydana gelen yangınlar bunlardan ibaret değil. Diğerleri hem kısa bir sürede söndürülmesi hem de yanan bölgenin mahiyeti nedeniyle diğer büyük yangınlardan ayrılan yangınlar. Gördüğüm, yaşadığım ve bildiğim kadarıyla yangınlarla ilgili bilgilendirme yaptıktan sonra neden bu konuya değindiğime geçmek istiyorum.
Aliağa Orman varlığı bakımından İzmir’in önde gelen ilçelerinden biri değil, tam tersi 30 ilçe arasında oldukça gerilerdeyiz bu açıdan. Aliağa nüfusuna kıyasla yüzölçüm olarak ta son derece ilginç bir ilçe. 100 bini aşkın nüfus 379 kilometrekare’lik bir alanda yaşıyor. Aliağa’nın rakımı ise 2 metre.
Bir metrekare’de 0.2691 kişi yaşıyor. Toplam arazi varlığının yüzde 21’ini ormanlar meydana getiriyor. Yani Aliağa’nın toplam yüzölçümünün ancak 5’te biri orman vasfına haiz araziden oluşuyor. Bütün bu rakamları verdikten sonra gelelim muradımıza.
Türkiye son 11 gündür adeta cayır-cayır yanıyor. Ülke genelindeki toplam orman varlıklarımızın yüzde beşinden fazlası yandı bu süreçte, halende yanmaya devam ediyor.
Uçak yoktu, helikopter azdı, hava sıcaktı, arazi engebeliydi, koordinasyon zayıftı, geçmişten ders alınamamıştı, hazırlıksız yakalanıldı(bu bahaneye kıl oluyorum, sanki şimdiye kadar hazırlıklı olduğumuz tek bir şey varmış gibi), yan yattı çamura battı, vs, vs. Daha bir çok gerekçe sayılabilir bunların dışında. Mala-davara zararı yok, say sayabildiğin kadar.
Aliağa’nın ormanları bizim en büyük servetimiz. Gelecek kuşaklara bırakabileceğimiz en değerli hazine. Yanan-yakılan bir ormanın eski durumuna kavuşması yaklaşık 600 yıl alıyor, bunu uzmanlar söylüyor. Geçen gün İzmir Valisi bir çağrı da bulundu ve bu haftanın orman yangınları açısından yılın en tehlikeli günlerini barındırdığını söyledi, elhaak, kesinlikle doğru.
Bu bilgileri konunun kompetanları olan Klimatolog ve Meteorolog’lar vermekteler. Öyleyse bu hafta herkes evine en yakın tüm orman giriş ve çıkışlarını pür dikkat izlemeye alacak. En ufak bir şüpheli durumda derhal 112’yi arayacak. Boş ver ya, nasıl olsa birisi arar diye düşünmek çok yanlış, bu yanlışa düşmeyip derhal telefonu basacağız 112’ye.
Size son derece ilginç ve ibret verici bir anımı anlatarak yazının kuyruğunu bağlama niyetindeyim. Başta söylemiştim ya, Yalı Mahallesinde başlayıp, Kültür Mahallesindeki evlerin bahçelerine kadar girmişti yangın diye. Evet, o günü asla unutmayacağım. Yeşiltepe Camisinin Yalı Mahallesi ve Kuzeye bakan tarafındaki bir çok evin yanmasına ramak kalmıştı. İnsanlar ağlayarak bahçe hortumlarıyla, kovalarla alevleri söndürmeye çalışıyordu. Lütfen o günü hatırlayanlar bu yazının altına yorum bıraksın.
Son söz, Aliağa Canımız, Ormanlar ise Cananımız. Ne can’dan ne de canan’dan vazgeçilmez, vazgeçmemeliyiz. O halde şu kritik haftayı daha az uyku, daha çok dikkatle geçirelim. Vatan nöbeti tutalım, gelecek kuşaklara hem orman hem de çok güzel ve ibret olacak, ders alınacak hatıralar bırakalım..
De hayde bre!..
