Dilara Yaprakgül, ile henüz yeni tanıştık. Çok daha doğrusu öykülerini büyük bir beğeni ile okudum. Kendisi beni tanımıyor. Bunun hiçbir önemi yok.
Onun kalemi çok güçlü. Sanki okumuyordum. O karşımdaydı. Büyüleyici dili ile durmadan anlatıyordu. Öyküsünü okurken satırlar arasında kendime dair izler buldum. Sihirli kelimeler cesaret verdi.
Gelecekte neler yapmak istediğimi düşündüm. İçimdeki umut solmamak üzere bir kez daha yeşerdi. Dilara’nın hayata karşı duruşu insanı öykünün içine çekiyor.
Onun en çaresiz anında yeniden doğuşunu, hepimiz için büyük bir ders olarak gördüm. Umutsuzluğu azmi ve çalışkanlığı ile ne güzel bertaraf etmiş.
Zaten kendi ayakları üzerinde duran, hayatın günlük koşturması içerisinde düşlerine sırtını dönmeyen, kendini geliştirmeyi amaçlayan benliği kolay kolay kaybetmez.
Dilara, kariyerinde yükselmeyi beklerden pandemiden dolayı işinden ayrılmak zorunda kalıyor. Baştan durum böyle anlaşılıyor. Ama işin gerçek yüzü şu ki; işveren kendisinden işi bırakmasını istiyor. İşten ayrıldıktan bir süre sonra da yerine bir arkadaşı işe başlamış.
Bu olumsuzluğun ardından oturup karalar bağlamayan Dilara, kendini kelimelerin uçsuz bucaksız dünyasına adamış. Kendine özgü anlatımı ile okurlarına cesareti aşılamış. İşten çıkarılmayı fırsata dönüştürmüş. Küçüklüğünden beri arasının çok iyi olduğu sözlüklere, kelimelere sımsıkı sarılmış.
Kimi zaman yazısını tamamlayabilmek için iki gün boyunca uykusuz kalmış. Bıkmadan usanmadan yazıp çizmeye devam edeceğine önce kendi inanmış.
Bizlere de her şeyin paradan ibaret olmadığını anlatmış. İnsan kendini keşfederse ne değerli bir hazineye kavuşur gerçeğinin en güzel örneklerinden biri oluvermiş.
Dilara’nın yeteneğinin farkında olan arkadaşları bu zor zamanında kendisine oldukça destek olmuş. Öykülerinin ve diğer sanatsal çalışmalarının sosyal medya aracılığı ile insanlara ulaşması gerektiğini söylemişler. İşsiz kalmayı sorun etmeden bütün enerjisini çalışmaları için harcayan anlatıcımız da onları dinlemiş.
Dilara, Kafe Kültür Yayıncılık’ın okurları ile buluşmuş. Kendisi gibi birçok genç anlatıcıya yer veren yayın evini kutluyorum. Edebiyatımızı bir adım daha yukarıya taşımak için gençlere güvenmekten, onlara destek olmaktan, onların okurlar ile buluşması için bir köprü görevi görmekten başka daha güzel tutum olamaz değil mi sevgili okurlarım?
Düşünsenize bir an için, Dilara’nın işsiz kalışı yüzünden hayata küstüğünü. Kendini tanımak için bir fırsat yaratmasa, yeteneklerine yönelmese, zamanını ah vah ederek geçirmiş olsaydı çaresizliğe yenik düşecekti. İnsanların emeğini sömüren ruhsuz patronların yüzünü güldürecekti.
Böyle bir yeteneğe sahip olan biri er ya da geç okurlar ile buluşurdu diye düşünebilirsiniz. Ama ya kendi çalışıp çabalamasaydı? Bu güzel buluşmanın, hayatı boyunca hiçbir zaman gerçekleşmeme olasılığı sürecekti.
Onun işsizlik sürecinde kendini keşfetmesini oldukça önemsiyorum. Yaşadığımız sorunlar da önce kendimizin neler yapabileceğinin farkına varmalıyız. Neden bu benim başıma neden geldi gibi olumsuz sorular yerine, bundan sonra ben ne yapabilirim, kendimi nasıl geliştirebilirim, daha iyi bir sonuç almak için başka hangi yoldan gitmeliyim gibi hayatımıza güzellikler kazandıracak olumlu sorular soralım.
Elbet bizler de genç yazarımız gibi kendimizi ifade edebileceğimiz alanlar buluruz.
Dilara’nın öyküsü belki kurgudur. Belki işsiz kalmamıştır. Belki hem işine hem de yazmaya devam ediyordur. Sırf bizlere umut olmak adına o öyküsünü yazmış olabilir. Kim bilir…
Sevgili okurlarım gerçek olan şu var ki; ben Kazdağ Çiğdemi iyi ki bir yıl önce kendimi huzursuz hisettiğim işimden hiçbir maddi kaygı taşımadan özgür irademle ayrıldım. Tıpkı koca yürekli genç anlatıcımız gibi kendi yolculuğuma çok daha mutlu bir birey olarak devam etmekteyim.
Yeniden başlamaktan korkmayalım… Bunu bize anlatan genç anlatıcımız Dilara, öykülerin ile bizlere dersler vermeye devam etmeni diliyorum. Kalemin sonsuz olsun…
