İkinci Dünya Savaşı’nın galibi ABD, Hiroşima ve Nagazaki’ye attığı iki atom bombası ile “Dünya Egemenliğini” ilan etmişti. ABD’nin gözünü diktiği, elini kolunu çok yönlü uzattığı bir ülke de Türkiye idi.
İkinci Dünya Savaşı sonrası, Türkiye ve Yunanistan başta olmak üzere, pek çok ülke Sovyetler Birliği ve “Komünizm tehlikesi” ile korkutuluyordu. ABD ile dost ve müttefik olmak, siyasi iktidarlar için vazgeçilmez bir önkoşul haline gelmişti!
Menderes’in kişiliğinde D.P. iktidarı da, hemen her alanda sırtını ABD’ye dayamıştı. “İKİLİ ANLAŞMALAR” ile Türkiye, adeta “ABD sömürgesi” muamelesi görüyordu. Örnekleyelim;
·NATO üyeliği üzerine D.P. iktidarı, Türkiye’nin üç ordusunu da NATO emrine tahsis etti! Bu yüzden, 1963 yılında Kıbrıs’ta çıkan olaylara müdahale edilmek istendiğinde zamanın ABD başkanı Johnson, bir mektupla İnönü’yü tehdit etti! “NATO emrinde olan ve NATO silahlarıyla donatılmış orduyu kullanamazsınız” dedi! Kullanamadık! 4. Ordu (Ege Ordusu) bundan sonra kuruldu.
·12 Kasım 1956 tarihli “Tarım Anlaşmaları” sonucu, Türkiye’nin zeytinyağı ihracatı 10 bin ton/yıl. İle sınırlandı. Bu daha sonra 6 bin 400 tona indi. Türkiye ABD’den izinsiz buğday ihraç edince, ABD’nin Ankara Büyükelçisi Fletcher Warren, 20 Ocak 1958’de Menderes hükümetine “NOTA” verdi!..
D.P. hükümeti, 1961 seçimlerini kaybetme kaygısı içinde vatandaşa yeni yatırımlar ve alım gücünü artıracağı kazançlar vaat ediyordu. 1960 bütçesi 387 milyon TL. açık vermişti.
ABD ve Batı kaynakları kredi taleplerine olumlu yanıt vermiyordu! Menderes, gözü Sovyetler’e çevirdi! Bu amaçla, 15 Temmuz 1960’da, Menderes ve Zorlu Moskova’ya gideceklerdi!.. Gidemediler!
27 Mayıs 1960’da gerçekleşen darbe ile D.P. iktidardan indirildi.
Darbenin faturası, ilk seçimlerde iktidar olmasına kesin gözüyle bakılan İnönü’ye ve dolayısıyla CHP’ye yüklenecek, bu nedenle CHP’nin iktidar olması engellenirken, kazanılan zamanda ABD’nin onaylayabileceği yeni bir siyasi iktidar aranacaktı!
Yassıada Mahkemeleri ise, hem “hukuk dışı yargılama süreci” hem de Menderes, Zorlu ve Polatkan’ın idam kararları ile bu ülkede “düşman kamplara bölünmenin” en büyük nedeni olmuştur.
27 Mayıs 1960 planlayanların düşünemedikleri tek şey; 1961 Anayasası” olmuştu.
12 Mart 1971 Muhtırası ve 12 Eylül 1980 darbesiyle de bu özgürlük anayasasının canına okunmuştur!
SONUÇ; Halkın ve ülkenin insanca yaşayabilmesi için tek seçenek DEMOKRASİ ve HUKUK DEVLETİ’dir. Seçimle gelen seçimle gitmelidir. Her darbenin bedelini ülke ve vatandaş çekmektedir..
