Her tarihi olay “farklı bakış açıları” nedeniyle, farklı değerlendirilir.
Tarihi ve siyasi olayların “doğru tahlili” için; Önyargılardan arınmış olmak,
·Farklı kaynaklardan araştırma yaparak, “doğru bilgiye” ulaşmak,
·Bilimsel dürüstlüğe sahip olmak,
·Olaylara “neden-sonuç ilişkisi” ile bakabilmek gerekir.
1923’ten 1946’ya;
Cumhuriyet’in kuruluşundan 1946’ya kadar, 15 yıl Mustafa Kemal ve daha sonra “Milli Şef” İnönü dönemleri yaşandı.
Bu dönemde Osmanlı borçları ödendi, yanancıların eline geçen işletmeler bedelleri ödenerek geri alındı, yeni fabrikalar kuruldu, eğitim seferberliği yapıldı. Ancak, 1939’da başlayan 2. Dünya Savaşı’nın ağır koşullarının yanı sıra, Erzincan Depremi gibi felaketler yaşandı. Bu koşullarda “Köy Enstitüleri” kuruldu ve faaliyete geçti.
1945 yılında, İnönü “Çiftçiyi Topraklandırma Kanunu” nu çıkarmak istedi. Bunun üzerine CHP içinde Celal Bayar, Adnan Menderes, Refik Koraltan ve Fuat Köprülü bu kanuna muhalefet ederek “DÖRTLÜ TAKRİR” verdiler ve daha sonra da D.P. Demokrat Parti’yi kurdular.
1946’da yapılan “şaibeli” seçimi yine CHP kazandı ama DP. 64 milletvekili ile Meclis’e girdi.
14 Mayıs 1950’de yapılan seçimlerde D.P. 418 milletvekili ile iktidara geldi. Bayar Cumhurbaşkanı, Menderes Başbakan oldu.
D.P. “Demokrasi, özgürlük ve adalet” vaat ediyordu. Sendikal haklar için söz veriyordu. DP’yi, o günün sosyalistleri, örneğin Tan Matbaası sahipleri Sabiha-Zekeriya Sertel de desteklemişlerdi.
D.P.’nin ilk icraatlarından biri “Toprak Yasası’nı” kaldırmak oldu! Meclis onayına bile gerek duymadan, ABD yanında savaşmak üzere Kore’ye asker gönderdi.
Ardından, 1952’de NATO üyeliğine kabul edildik. D.P.’nin ilk 4 yılı başta tarımsal verimlilik olmak üzere çok başarılıydı. Köylünün cebi para görmüştü.
D.P.’nin en büyük desteği ABD’den geliyordu! ABD yönetimi kredi ve hibe desteği veriyordu. Ama, ulaşımdan eğitime, tarımdan ticarete her alanda “akıl hocalığı” yapıyordu!
ABD ile yapılan “İkili Anlaşmalar” hep ABD’nin çıkarlarına yarıyordu!
D.P. iktidarı, “demokrat” olma iddiasını ortadan kaldıracak uygulamalar içine girdi. Örneğin; 1954 seçimlerinde Bölükbaşı’ya oy verdiği için Kırşehir, il olmaktan çıkarılıp ilçe yapıldı!
1955’te CHP Genel Sekreteri Kasım Gülek tutuklandı.
Basına yönelik baskılar başladı. Yandaş medyaya resmi ilan desteği verilirken, muhalefet yapan gazeteciler cezaevlerine girdi. Hüseyin Cahit Yalçın bile 80 yaşından sonra cezaevine girdi!
İç politikada giderek büyüyen bir CEPHELEŞME ortaya çıktı.
İktidar hırçınlaştıkça muhalefet de aynı tonda karşılık veriyordu!
“Atatürk’ün Selanik’teki evini bombaladılar” başlıklı yalan haber üzerine, önceden hazırlanmış ve çoğu dışarıdan gelen gruplarla, 1955 yılı 6-7 Eylül günleri İstanbul’daki Rum azınlıklara karşı yaşanan saldırı olayları ülkede “demokrasi terazisini” altüst etti!
1957 seçimlerinde D.P. yüzde 47 oyla 418, CHP ise yüzde 41 oy ile 178 milletvekiline kazandı. D.P. yüzde 10’a yakın bir oy kaybı yaşamıştı. Ancak, “çoğunluk sistemi” D.P.’yi yine tek başına iktidar yaptı.
Seçimden sonra D.P. bir sonraki seçimi yitirme kaygısı ve özellikle ekonomik düzende yaşanan olumsuzluklarla daha da BASKICI bir düzen oluşturdu.
Muhalefeti baskı altında tutmak için Meclis içinde tamamı D.P.’li milletvekillerinden oluşan “Tahkikat Komisyonu” kuruldu.
İnönü’ye 12 oturuma katılmama cezası verildi!
İnönü, ülke içi gezilerinde taşlandı.
Basına baskı daha da arttı. Parlamenter Demokrasi fiilen yok edildi.
D.P. iktidarının ilk yıllarından itibaren, “Cumhuriyet’e, LAİK düzene ve ATATÜRK’e karşı olan gerici oluşumlara büyük tavizler verdi.
1954’de, Türk Kurtuluş Savaşı’nı örnek alarak Fransız emperyalizmine karşı kurtuluş mücadelesi veren Müslüman Cezayir halkının değil, Fransa’nın yanında yer aldı. Toprak ağalarının baskılarına boyun eğerek Köy Enstitüleri’ni kapattı.
Ancak, bütün bunların ötesinde D.P. iktidarını sarsan en önemli etken Amerika’nın Menderes ve iktidarına eskisi gibi bakmamasıydı!..
Yarınki yazımızda kaldığımız yerden devam edeceğiz…,
