Henüz ilkokul çağındaydım. İstiklal caddesindeki iş yerimizin karşısında bir eczane vardı. Eczacı “Türkan abla” ile hemen her gün kısa sohbetler yapardık.
Rahmetli babam, eczacı olmamı isterdi. Ben, Türkan Abla’nın eczanesine “çırak” olarak girdim. Okul tatile girince soluğu eczanede alırdım.
Önceleri, eczanede bulunmayan ilaçları diğer eczanelerden alıp getirirdim. Sonra, raflardaki ilaçların yerlerini bellemeye başladım.
Ardından, laboratuara girmeye başladım. Kaşe kapattım, zamanla şurup ve diğer yapma ilaçların hazırlanmalarına yardım ettim. Yevmiye yoktu ama Türkan Abla, sıklıkla çeşitli hediyeler alırdı.
Lise yıllarımda da rahmetli İrfan Emiroğlu’nun Şifa Eczanesi’nde “kalfalık” yaptım. O yıllarda eczacılık hayli keyifliydi. Eczacılar, bilgisayar başında kişi hakkında bilgilenme ve muhasebe işleriyle uğraşmıyorlardı!
Eczane sayısı da az olduğu için, eczacıların maddi olanakları da hayli iyiydi. Günümüzde eczacılık çok yönlü bir “çile” işi oldu!
Eczacılık Fakülteleri ülke ihtiyacının çok üstünde eczacı üretiyor! Örneğin; 2002-2003 döneminde, 11 Eczacılık fakültesinden 919 mezun verilirken, geçtiğimiz yıl, 35’e yükselen fakültelerden 1743 kişi mezun olmuş.
Mezunlar, kamuda iş bulamıyor, eczane açamıyor, açabilse de geçim sağlamakta zorlanıyor.
NEDEN?
Her ilde Eczacılık Fakültesi açmak marifet değil! “İNSANGÜCÜ PLANLAMASI” diye bir kavram var!
“PLANLI BİR EKONOMİK DÜZEN” içinde olan ülkelerde, ülkenin orta ve uzun vadeli gelişme planları hazırlanır. Hangi sektörler geliştirilecek? Hangi sektörde hangi işgücüne, ne zaman ve ne kadar ihtiyaç olacak?
Böyle bir planlama yoksa, “ihtiyaç fazlası nitelikli işgücü” heba olur, yazık olur…Ülkeye de yazık olur!
Günümüzde eczacıların pek çok sorunu var. SGK ile ilişkiler ve bunun getirdiği bürokratik işlemler, eczacıları hayli yoruyor ve zorluyor.
Eskiden, bir kentteki doktor sayıları da çok değildi. Üstelik, her doktorun belirli hastalıklar için alışageldiği hazır ya da yapma ilaçlar vardı. Ya şimdi? Doktor sayısı kadar ilaç firmalarının sayısı ve ilaç satma hedefleri de hayli yüksek!
Eczaneler, çoğunlukla Sağlık Merkezleri ve hastanelerin çevresinde konuşlanıyorlar. Eczane kiraları hayli yüksek. Eczaneler, hasta kazanmanın ve kazandıklarını kaybetmemenin telaşı ve rekabeti içindeler!
Bazı istisnalar hariç, artık eczacılık mesleği “rahat ve kazançlı” bir meslek değil. Yaşamakta olduğumuz “ Corona Virüs” sürecinde en çok yıpranan meslek grubundan biri Eczacılar oldular.
Siyasi çıkar hesaplarıyla maske dağıtımını bizzat yapma inadında olan siyasi iktidar, bu işi yüzüne gözüne bulaştırırken, olayın farkında olmayan çaresiz vatandaşın öfke merkezinde eczacılarımız kaldılar!
Ülkeyi yönetme iddiasında olan siyasetçilerimizi, “kendi doğrularında yürüme” ve “plansızlık” hastalıklarından kurtularak, bu onurlu mesleğin insanlarına saygın bir kimlik kazandırmaya davet ediyorum..
