Geniş anlamıyla spor; çocukluktan yaşlılığa kadar sürdürülmesi gereken bir kültür olayıdır. Spor, insan beden ve ruh sağlığının en etkili ilacıdır.
“Spor kültürü” aileden başlar, yaşam boyu sürer.
Bu süreç, ne yazık ki bizim ülkemizde yaşanamıyor!
Ailelere sporun bir insan bedeni ve ruh sağlığı için ne denli önemli
olduğu etkin bir şekilde anlatılmıyor. Okullarımızda “bilimsel bir program
ve disiplinle” sürdürülmüyor!
Peki bu görev kimin?
Kanımca; Sağlık, Spor ve Milli Eğitim Bakanlıklarının asli görevi
olmalıdır.
İnsan, bedenen güçlü olursa, hastalıklara karşı da dirençlidir.
Bilimsel araştırmalar göstermiştir ki; “bilinçli olarak yapılan spor, insanın
beden ve ruh sağlığını korur.
İlkokul çağımızda siyah şort ve beyaz atletlerimizle, kış koşullarında ise
kapalı ortamda eşofmanla “Beden Eğitimi” dersi görürdük. Ders süresi
haftada bir gün 45 dakika ile sınırlıydı!..
Ortaokul ve lisede de haftada bir saat spor yapardık! Spora biraz fazla
ilgi gösteren ve yeteneği olan öğrenciler, lise döneminde okul
takımlarında yer alırlardı.
Bizim çocukluk ve ilk gençlik yıllarımızda İzmit’te futbol
oynayabileceğimiz uygun alanlar çok sınırlıydı. Komşu bahçelerde,bahçelerinde ve yakın çevredeki boş alanlarda oynardık. Bizden sonra o boş alanlar da kalmadı!
Bir spor dalında başarıya ulaşmanın ilk koşulu, “doğru spor eğitimi”
olmalı. Yani, “öğretici” olan kişinin “işinin ehli” olması gerek.
İkinci ve en önemli koşul “ALTYAPI” olsa gerek!
Hızla betonlaşan, yeşil alanları tüketilen kentlerde spor altyapısını kim
düşünür?
Geçenlerde, televizyon haberlerinde, yol ortasında top oynarken bir
çukura düşen çocuğun haberi vardı! “Neden burada oynuyorsunuz?”
diye sorulunca, çocuklar yanıt veriyor; “başka oynayacak yer mi var?”
Belediye yönetimleri ile işi kitabına uydurup her alanda konut yapıp kısa
yoldan köşe dönme ihtirası içindekiler çocukları, sporu düşünür mü?
Bakın, Türk futbolunun uluslar arası alandaki yeri hayli gerilerde. Kanıt
mı? Türkiye, “Uluslar Ligi’nde” B grubundan C grubuna düştü! Bu gruplar
“ülke puanına göre” belirleniyor. Yani, ülkedeki futbol kulüplerinin
uluslararası karşılaşmalardaki başarılarına göre. Temsilcilerimizin bu
alandaki başarısızlıkları ortada!
Araştırdım; Süper Lig’de oynayan 18 takımda toplam 155 yabancı
sporcu var! Her takımda 14 yabancı futbolcu kadroda yer alabiliyor! Bu
koşullarda bu ülkenin yetenekli çocuklarının “futbol rüyası” görmeleri
mümkün mü?
O halde, “Milli takımımızın başarısı nereden geliyor?”
Milli Takım’da oynayan 14 sporcu yurtdışındaki takımlarda oynuyorlar!
Yabancı ülkelerde, doğru ellerde ve mükemmel altyapı tesislerinde,
“sporcu sağlığı” güvencesi altında yetişiyorlar! Futbolu doğru oynamayı
öğreniyorlar.
Tıpkı, yurt içinde itilip kakılan ve fakat yurt dışında bilime ve bilim
insanına saygı duyulan ülkelerde “nitelikli eğitim” görüp mesleğinde
büyük başarılar gösteren insanlarımız gibi…
Ne yazık ki bu ülkede ciddi bir “SPOR SİYASETİ” yoktur!
ALTYAPI yoktur!
Amatör spora ve amatör sporcuya ilgi ve destek “yok” düzeyindedir!
Amatör kulüpler ve sporcular, seçimler öncesinde hatırlanır! Malzeme
vb. yardımlarla oyları istenir!
Haziran-2019’da açıklanan “Eurostat Raporu” “Türkiye’nin 30 Avrupa
ülkesi içinde sporda sonuncu” olduğunu gösteriyor!
Dünya Sağlık Örgütü (WHO), bir insanın “bedensel ve ruhsal sağlığı için,
haftada en az 2.5 saat spor yapmasını öngörüyor. Türkiye’de bu düzeyde spor yapabilenler nüfusun yalnızca yüzde 4’ü. Bu oran,
İzlanda’da yüzde 60, İspanya’da yüzde 34, Bulgaristan’da yüzde 9.
Atletizmde Kenyalı, pinponda Çinli sporcularımız var! “SPOR ADAMI” seçiminde de “YETENEK” aranmıyor! İşe alınmak için;
“Hicretin kaçıncı yılı kutlanmıştır?, Kuran’ı Kerim kapağının
birleştirilmesi işlemine ne denir? Culion Müslümanları hangi ülkede?”
gibi sorulara yanıt verenler göreve gelebiliyor!
Siz, bu gerçekler ve koşullar altında sporda başarı mı bekliyorsunuz?…
